Rozdział 28 - Lekkomyślny

Patrzyłam tam i z powrotem. Kropelki potu pojawiły się na moim czole, poczułam wilgoć na moich dłoniach, zaczęłam się bać. Powietrze przesiąknęło mocnym, nieprzyjemnym zapachem. Zorientowałam się że to dochodzi od pulchnego, niezgrabnego, starzejącego się mężczyzny, stojącego przede mną. Damian.

Moją jedyną chęcią w tym momencie było pobiegnięcie schodami na górę ale bałam się niepotrzebnego zamieszania które bym zrobiła. Zamiast tego, zaczęłam cofać się małymi kroczkami do tyłu.

- Poczekaj. Przyszedłem tu by z tobą porozmawiać, Thalia. - zgryźliwy uśmiech pojawił się na jego cienkich ustach, ogarnęło mnie zimne uczucie. To nie mogło być nic dobrego.

- Przynieś mi szklankę zimnej wody, Maria. - jego spokojna postawa była przeciwieństwem mojej, zestresowanej. Zdjął swój płaszcz, ukazując swoją masywną budowę ciała.

Pani Briffen przytaknęła i pobiegła do kuchni. Jej nieobecność sprawiła że bałam się bardziej. Dlaczego on tu był? Czego on może teraz chcieć?

- Wiesz, nie jest dobrze grać nieczysto. - zaczął, przewieszając swój płaszcz przez swoje ramię. - Szczególnie gdy wkłada się w to dużo pieniędzy. Zdrętwiałaś z poczucia winy?

Przerażające było to że zadając mi takie pytania sprawiał że denerwowałam się. Czułam się winna, ale to na pewno nie było skierowane do niego. A najważniejsze, skąd wiedział że płaci za nic? Znowu?

Darren był pierwszą osobą o której pomyślałam. Jednak okazało się że źle myślałam.

- Kaylee powiedziała mi o was dwojgu. Masz na niego wpływ, widzę to. Nawet po tym wszystkim co zrobiłem. - no oczywiście że to była ona. Zacisnęłam pięści.

- Kaylee nie powinna o tobie wiedzieć, bo jesteś tak samo ważna jak jakaś brzydka mucha latająca po tym mieszkaniu. - jego rysy twarzy stały się nagle twarde jak kamień i zimne. - Jesteś rzeczą, rzeczą na którą wydałem fortunę. Najśmieszniejsze jest to, że ta rzecz nie wykonuje swojej roboty. I jestem trochę wkurzony. - przejechał palcami po brzegu wazonu.

- Będę pracować i spłacę każdy cent. - powiedziałam, mój głos znalazł siłę. - Twój syn podjął decyzję, a ja nie mam na to wpływu. To kwestia etyki.

Straciłam odwagę którą miałam gdy Damian spojrzał na mnie i napotkał mój wzrok. Jego oczy były żółte i pokryte żyłkami. Pani Briffen wróciła ze szklanką wody i podała ją mu. Szybko połknął zimny płyn, wyglądało jakby za pierwszym razem połknął wszystkie kostki lodu.

- Ah. - wydobył to z siebie zanim wrócił do naszej rozmowy. - Lubię cię bardziej, niemowo. Nie potrzebujesz mieć opinii. Opinie są dla ludzi którzy przynajmniej skończyli szkołę. - poczułam łzy w moim gardle, postanowiłam je tam zatrzymać.

Damian oddał pani Briffen szklankę i wskazał głową kuchnią, nakazując jej by stąd odeszła. Po chwili dokończył swoją nieprzyjemną mowę.

- Będę miły ostatni raz. Więc taka jest umowa. Pozwolisz by mój syn pieprzył się z tobą. - sapnięcie wydostało się z mojego gardła.

- Dotrzymaj słowa w tym tygodniu, albo przestanę płacić twojej rodzinie. Jestem świadomy że twoja mama nie jest już zdolna do pracy, więc jeśli jesteś dobrą córką weź to pod uwagę przy podejmowaniu decyzji. Mam nadzieję że ostatni raz przeprowadzam z tobą tą rozmowę. - poluźnił swój krawat.

- Ale jaki to ma sens? Twój syn ma teraz 20 lat. - mówiłam, mój głos drżał.

- Pewnie wiesz o rodzinnej tradycji. - uśmiechnął się, był złośliwszy niż wcześniej. - Ale tu nie chodzi o tradycję, moja droga. Tu chodzi o wygraną. A ja zawsze wygrywam.

- To nie jest dla mnie gra. - wydusiłam z siebie gdy moja wizja się zamazała.

- Myślisz że dla mnie to jest jakaś gra? Jeśli są w to zamieszane pieniądze, to, to nie jest dla mnie gra. Jak możesz nie wiedzieć o wartości ciężko zarobionych pieniędzy? Nie jestem pewny czy uświadamiasz sobie że dziewice są teraz rzadkie i potrzebne. Szczególnie tak piękne jak ty. Chcę by Harry doświadczył bycia z jedną zanim się ożeni bo to uczucie jest ...  po prostu nie do opisania. - zboczenie przemknęło przez jego twarz gdy momentalnie zamknął oczy. - Po to by panować nad kimś, ta kontrola którą masz. - to brzmiało jakby mówił do siebie.

- Później możesz wrócić do domu. Lub kontynuować pracę w burdelu. Kto wie? Może to polubisz. - mrugnął do mnie okiem gdy poprawiał swój kapelusz. Żadne słowa nie mogły opisać nienawiści jaką darzyłam tego faceta. Zamknęłam oczy, łzy spłynęły na moje policzki.

- Nie przejmuj się za bardzo. Mogę wykonać kilka telefonów i możesz stąd wyjść wcześniej niż myślisz. Harry niedługo weźmie ślub z Kaylee Anne. Dzięki Bogu że ona nie wie więcej o tej sprawie. To taka słodka dziewczyna. Oh, i lepiej nie mów mu o naszej rozmowie. Chyba wiesz jakie mogą być konsekwencje.

Wyszedł trzaskając drzwiami, dźwięk ten rozszedł się po całym domu. Opadłam na ziemię i przysunęłam kolana do klatki piersiowej. Płakałam i płakałam.

____________________________________________________________________________

To był trzeci raz kiedy byłam zagrożona. Ostatnimi razy to nie było takie silne, ale równie okropne. Damian był najgorszym ojcem z jakim kiedykolwiek miałam styczność. Skutki robienia tego, o których mi powiedział, nie miały dla mnie sensu. Nic nie miało dla mnie sensu. Harry miał rację, jestem nie na miejscu. Gdy byłam w domu, myślałam że wiedziałam wszystko o życiu. Nie wiedziałam dlaczego moja mama była taka ostrożna ale teraz rzeczywistość uderzyła mnie w twarz. Nie mogłam jej nawet podziękować.

Harry i ja nie mogliśmy wciąż udawać. Teraz to było zbyt niebezpieczne. Damian zawsze dowiadywał się o wszystkim. Byłam w kłopotach, znowu. Czy chciałam dalej do ciągnąć? To pytanie dręczyło mnie, sprawiając że dreszcze pojawiły się na moim ciele.

Nie chciałam zostać w swoim pokoju przez resztę dnia. Wiedziałam że nie byłabym zdolna by przestać płakać jeśli bym to zrobiła. Musiałam zająć się czymś, czymś co nie było związane z Harry'm. To było trudne ponieważ żyłam w jego domu. Oglądałam zachód słońca z balkonu który znajdował się na końcu drugiego piętra. Zrozumiałam że nie bywałam często w tej części domu. Harry powiedział mi że nie ma tu niczego interesującego. Magazyny i puste pokoje zajmowały cały korytarz.

Gdy uspokoiłam oczy pięknym zachodem słońca, postanowiłam pozwiedzać te pokoje by odgonić moje myśli. Czułam że obejrzenie tych pustych pokoi nie było złą rzeczą. Cały dom mógłby pomieścić około 30 osób. Zaglądałam do każdego pokoju, po kolei, idąc wzdłuż korytarza. Widziałam tam pajęczyny i stare meble.

Ale był jeden pokój który wzbudził moją ciekawość. Znajdował się na samym końcu. Kłódka była powieszona na drzwiach i na pewno nie była tam z byle powodu. Zsunęłam kłódkę i odłożyłam ją na ziemię. Wsunęłam się do środka, starając się by drzwi nie wydały z siebie żadnego dźwięku. Nie wiedziałam czy mogłam tu być.

Pył łaskotał mój nos, co sprawiło że wydałam z siebie ciche kichnięcie. Moje palce poszukały przełączników, więc spróbowałam włączyć światło. Był tu ogromy nieład obrazów i pustych płócien. Podeszłam do stosu i uklękłam. Moje gardło drapało i musiałam zakaszlnąć by to złagodzić. Opuściłam tą stertę i postanowiłam obejrzeć każdy obraz po kolei.

Kolory używane w każdym obrazie były ciemne, musiałam niektóre przechylać by zrozumieć co przedstawiają. Niemniej jednak wszystkie były znakomite. Nie było żadnego który by nie przyciągnął mojej uwagi. Każdy z nich opowiadał jakąś historię. 'H' było w rogu każdego obrazu. Czy Harry namalował je wszystkie? To miałoby sens, nawet jeśli nie podejrzewałam go o posiadanie takiego talentu. 

Jeden przedstawiał chłopca siedzącego na ziemi, otaczały go ciemne postacie. Na innym był pastel, który był deptany przez duży but. Niektóre były bardziej surowe i widniały na nich prawie nagie kobiety. Kiedyś powiedziano mi że to 'sztuka'. Był też jeden który mnie wystraszył. Ukazywał czerwone kreski na wewnętrznej stronie nadgarstka. Krew spływała z ostrych znaków. Dostrzegłam w tym obrazie coś z prawdziwego życia.

Gdy nie mogłam dłużej znieść tego widoku, odłożyłam go. Nie wiedziałam co miał znaczyć ten obraz ale to było niepokojące, więc nawet nie chciałam wiedzieć. Spojrzałam w dół by znaleźć jeszcze bardziej mrożący krew w żyłach obraz. Moje dłonie zadrżały gdy podniosłam płótno. To był po prostu obraz przedstawiający dziewczynę. Dziewczynę która niesamowicie przypominała mnie.

Jej ciemne włosy były związane w kucyk, kilka luźnych kosmyków opadało na jej uszy. Ciemne oczy były wypełnione łzami, które mieszały się z jej bladą skórą. Miała na sobie sweter, ciemno zielony, uderzająco podobny do tego który miałam w swojej garderobie. Harry namalował obraz przedstawiający mnie.

Odłożyłam płótno na stertę innych obrazów, zastanawiając się co mam o tym myśleć. Dlaczego Harry namalował obraz przedstawiający mnie? Zgasiłam światło gdy usłyszałam szybkie kroki. Wyszłam z pokoju i zauważyłam panią Briffen idącą schodami na górę. 

- Gdzie byłaś? - zapytała.

- Ja tylko... uh... 

- Nieważne. Idę spać, ty też powinnaś. On wrócił do domu. I ... nie jest w najlepszym stanie. - powiedziała zanim obróciła się i szybko znikła w korytarzu naprzeciwko.

Harry był w domu. Tęskniłam za nim tak bardzo, wiedziałam że nie powinnam ale nie mogłam tego powstrzymać. Chciałam pobiec na dół i go zobaczyć. Chciałam zapytać go o te obrazy, a szczególnie o ten przedstawiający mnie. Chciałam wygadać mu wszystko o Damianie, chciałam by wiedział.

Zeszłam na dół po schodach, dotykając spiralnej poręczy. Poczułam motylki na jego widok. Harry siedział na kanapie w salonie, z papierosem w ręku. Ta scena byłaby piękna gdyby nie ta toksyczna substancja. 

Chciałam zabrać to z jego ręki. Nie miałam pojęcia dlaczego niszczy siebie w ten sposób. Harry polizał swoje usta zanim spojrzał w górę, by napotkać mój wzrok. Zauważyłam że jego oczy były lekko czerwone. Kropelki potu spływały po jego czole. Czy on był pijany? Przypomniałam sobie ostrzeżenie pani Briffen. Byłam nieświadoma. Od dawna nie wracał do domu pijany. Co się stało?

- To jest denerwujące - powiedział ciężkim głosem - Nie być koło ciebie... nie dotykać ciebie. - poczułam jakby coś we mnie pękło ale przypomniałam sobie że on był odurzony. Papieros wsunął się do jego ust, jego zielone oczy nie opuszczały moich. Wypuścił z ust szary dym. Podeszłam do niego i wyrwałam papierosa z jego ręki, nie mogąc dłużej znieść tego widoku.

Odłożyłam go na tacę a Harry tylko się uśmiechnął. Nienawidziłam gdy się uśmiechał bo to sprawiało że mój umysł szalał. To sprawiało że zapominałam o racjonalnych sensach. Po chwili poczułam jak chwyta moją dłoń.

- Tęskniłem za tobą. Bardzo. - bełkotał, na jego twarzy pojawił się odcień purpury. Tylko ile on wypił?

Nie odpowiedziałam, patrzyłam jak głaskał moją dłoń. Nawet jeśli to zachowanie było lekkomyślne, Harry sprawił że ogarnęła mnie fala emocji. 

- Dlaczego ze mną nie rozmawiasz? - brzmiał na smutnego, zdesperowanego. 

- N-nie wiem. Nie wiem co mam zrobić. - odpowiedziałam szczerze.

Harry patrzył na mnie w skupieniu zanim znów się odezwał.

- Pocałuj mnie. - namawiał subtelnie, gdy mocniej uścisnął moją dłoń. - Proszę.

Chciałam tego. Bardzo.

________________________________________________________________________

_____________________________________________________________________

No i jest kolejny rozdział :)

Jak Wam się podoba?

W sumie to nie jestem zdziwiona tym że Harry wrócił do domu pijany.

W końcu posprzeczali się z Lią, chciał utopić smutki.... przynajmniej tak mi się wydaje.

No i ten obraz przedstawiający Lię.... hmm, Harry chyba jednak coś do niej czuje :D.

A wy co myślicie?

Przypominam wam o asku: http://ask.fm/soirishlove

Możecie pytać mnie o co chcecie, a może nawet zdradzę Wam fragment kolejnego rozdziału :D

Przypominam tez o naszym tagu: #BabyDollPL, gdzie możecie pisać o tym co myślicie :)

No i to chyba wszystko :)

Polecajcie moje tłumaczenie znajomym :)

xx

CZYTASZ = KOMENTUJESZ