Rozdział 50 - Słaba

- Thalia? - poczułam czyjąś rękę na swoim ramieniu. - Obudź się.

Wszystko było niewyraźne. Moje palce u rąk i nóg były z jakiegoś powodu zdrętwiałe, a reszta mojego ciała była obolała. 

- Wyglądasz okropnie. - rozpoznałam głos Bee. - Czy obudziłam cię z koszmaru?

- J-ja nie wiem. Pewnie tak. - mruknęłam i usiadłam na łóżku. Poczułam lekki dyskomfort. - Zamknęłam drzwi na noc. Jak się tu dostałaś?

- Nie były zamknięte. - powiedziała, patrząc w małe lusterko przy łóżku. 

Byłam pewna że je zamknęłam. 

Bee wyciągnęła skądś czerwoną szminkę i pomalowała nią swoje usta. 

- Twój facet jest tutaj. Lepiej żebyś wstała zanim zniszczy to miejsce. - powiedziała nonszalancko. 

- O-on jest tutaj? - część mnie rozpromieniła się na myśl że już niedługo się stąd wydostanę. 

Pospiesznie wygramoliłam się z łóżka a po chwili poczułam bolesne pulsowanie w brzuchu. Nie wiedziałam co się dzieje z moim ciałem. Te bóle trwały już od dłuższego czasu ale przestałam się nimi przejmować. Nie chciałam poświęcać im czasu.

- Tak, ale najpierw się umyj. Do zobaczenia. - mrugnęła do mnie zanim zniknęła za drzwiami.

Harry był tutaj. Zaczęłam myśleć że to wszystko działo się zbyt szybko, zbyt łatwo. 

To wszystko przypominało sen, taki jaki miałam ostatniej nocy. 

Odkąd tutaj przyjechałam trudno było mi odróżnić rzeczywistość od koszmaru. Pomyślałam że leki musiały być tego przyczyną. Czy dali mi ich więcej? 

Przypomniałam sobie o tym że ktoś mi coś wstrzyknął, ale wciąż byłam pewna że to była tylko część koszmaru.

Powoli poszłam w kierunku łazienki. Unikałam patrzenia się w lustro, bałam się swojego odbicia. 

Zauważyłam że nie miałam już na sobie gorsetu. Byłam ubrana w czarną suknię do kolan, która była dla mnie trochę za duża. 

Moje dłonie zaczęły się pocić przez to spostrzeżenie. Postanowiłam o tym nie myśleć. 

Najważniejsze było że w końcu opuszczę tą dziurę. 

Oczyściłam się tak szybko jak tylko potrafiłam, zanim wyszłam z pokoju.

Gdy zamykałam drzwi, poczułam uścisk na moim łokciu. Instynktownie zaczęłam krzyczeć, nie wiedząc kto stoi za mną. 

Zamknęłam oczy i próbowałam się wyrwać z uścisku, nadal krzycząc. 

Kopałam i próbowałam uciec, ale byłam trzymana w miejscu.

- Thalia, to ja! Spójrz na mnie! - Harry. To był Harry. To nie był sen ani halucynacje. To było naprawdę. Czułam go. Zamarłam i spojrzałam na niego.

- To ja. Wszystko w porządku. - jego głos był cichy i drżący, nie podobny do jego normalnego głosu.

Powoli przyciągnął mnie do siebie. 

Oplótł mnie ramionami a ja go.

Zaczęłam szlochać, rozpaczliwie chwytając się jego koszuli bojąc się że go stracę. 

- Wszystko w porządku, kochanie. - wyszeptał w moje włosy, obejmując moje ciało. 

Dziewczęta podglądały nas przez lekko uchylone drzwi. 

Bee i Darrena nie było w pobliżu ale za to inne Baby Dolls patrzyły na nas z zaciekawieniem.

Harry'ego to nie obchodziło, mimo że to mogło zaszkodzić jego reputacji.

- Zabieram cię do domu. - wyszeptał, odsuwając się by na mnie spojrzeć. 

Wytarł kciukiem moje łzy zanim chwycił moją dłoń. Zmarszczył brwi gdy zauważył jak bardzo drżały moje palce. Jego zachowanie się zmieniło, był wrażliwszy gdy prowadził mnie przez korytarz. 

Kilku klientów w holu patrzyło na nas i gadało coś miedzy sobą.

Po chwili ujrzeliśmy Richarda stojącego w głównych drzwiach. Chłodny uśmiech na jego twarzy przywrócił mi niemiłe wspomnienia. 

Harry przyciągnął mnie jeszcze bardziej do siebie. 

- Miłej zabawy, dzieci. - powiedział Richard, otwierając nam drzwi.

Spodziewałam się że Harry wyzwie go od najgorszych ale nie zrobił tego. Byłam trochę rozczarowana ale stwierdziłam że lepiej nie robić zamieszania. 

Harry tylko mnie kupił. Nie jestem wolna od tego miejsca. Jeśli chcieliby mnie znów zabrać, to by to zrobili. 

A ja nie mogłam nic temu zaradzić.

Cieszyłam się ale jednocześnie była przerażona tym jak łatwo poszło. 

Wsiadłam do samochodu i czekałam aż Harry zrobi to samo. 

To co działo się w nocy zaczęło mnie niepokoić. Widziałam to wszystko tak jakbym nie była w swoim ciele. 

Pomyślałam że to wina leków. 

Gdybym powiedziała o tym Harry'emu pewnie pobiegłby tam i pobił Richarda. 

- To wszystko moja wina. - powiedział Harry, siadając na miejscu kierowcy. - Dlaczego nie chcesz mówić? Co oni ci zrobili? - mogłabym przysiąc że prawie uronił łzę, ale tego nie zrobił.

Nie chciałam mówić. Nie odzywałam się do niego mimo że zadawał mi wiele pytań. Może byłam w szoku. To działo się zbyt szybko.

- Lia. - pocałował kącik moich ust po czym spojrzał na mnie, czekając na odpowiedź.

- Harry, nie wiem co robić. - powiedziałam. - Nie możesz mnie z tego wydostać. Nikt nie może.

- Nie pozwolę by znów cię zabrali. Obiecuję. I...- nagle zrobił pauzę.

- Co? - zapytałam.

- Porozmawiamy o tym później. C-chcę żebyś teraz odpoczęła, dobrze? - ponownie mnie pocałował a po chwili wrócił na swoje miejsce. Nigdy nie widziałam takiego Harry'ego. Tak zdenerwowanego, tak chwiejnego i niepewnego. Jego opuchnięte oczy wskazywały na to że on też potrzebował przerwy.

Nie miałam siły by opowiadać mu wszystko ze szczegółami. 

Czułam się tak jakbym w ogóle nie spała. Z moim zdrowiem ewidentnie było coś nie tak, ale byłam zbyt zmęczona by teraz się tym przejmować. 

Zapadłam w sen i obudziłam się dopiero gdy samochód się zatrzymał. Harry podszedł mnie i zaproponował że zaniesie mnie do środka. Odmówiłam. Przecież mogłam chodzić.

Otworzył przede mną drzwi, nerwowo przeczesując dłonią swoje włosy.  

Wiedziałam że coś jest z nim nie tak i wiedziałam że nie powie mi o co chodzi. 

Gdy pochyliłam się by wyjść z samochodu ujrzałam czerwonego, damskiego buta leżącego pod siedzeniem.

- Co to jest? - wyciągnęłam go, moja dłoń wciąż się trzęsła.

Czy to dlatego był taki roztrzęsiony? Czy on czuł się winny przez to że spotkał się z dziewczyną przed moim powrotem? 

Pojawiło się we mnie nowe uczucie, tuż obok smutku i zmartwienia... to był gniew. 

To było nieuniknione.

Harry spojrzał na niebo, przeciągając dłońmi po twarzy.

- Harry, odpowiedz mi. Proszę. - mój głos się załamał. Nie spodziewałam się tego po nim, a już zwłaszcza nie teraz.

- To nie tak jak myślisz...- powiedział. Chciałam mu uwierzyć.

- Jesteś jedyną osobą której mogę zaufać, jedyną osobą w której mam teraz wsparcie. -  oddech uwiązł mi w gardle.

Harry chwycił buta i rzucił go za siebie, na trawnik. 

Chwycił moje łokcie i pomógł mi wstać z fotela. Byłam zbyt zmęczona aby teraz walczyć.

- Przysięgam że nic się nie wydarzyło. Ale teraz to nie jest istotne. Mamy większe zmartwienia.

- Powiedz mi co się stało. Powiedz jak to znalazło się w twoim samochodzie. 

- Najpierw wejdź do środka, proszę. - błagał.

- Nie. Powiedz mi teraz. - zażądałam, sprawiając że ponownie jęknął. - Czy to należy do Kaylee?

- Tak. - powiedział, zabierając płaszcz z tylnego siedzenia samochodu. - Byliśmy na imprezie na której musiałem być, a ona nie miała jak wrócić do domu. Była pijana jak cholera. - owinął mnie swoim płaszczem. 

- Zawiozłeś ją do domu, po to by upewnić się że nic się jej nie stanie. - doszłam do wniosku.

- Nie! Cóż, w pewnym sensie. Nie byłem z tobą całkowicie szczery, Lia ale... 

- Czy nadal jesteś zaręczony z Kaylee? - zapytałam surowo.

- Nie, oczywiście ze nie. - chwycił dłońmi moją twarz, moje policzki zaczęły robić się czerwone. - Musiałem to zrobić na pokaz po to bym mógł być w collegu. Nie chciałem ci o tym mówić bo byłabyś wkurzona, a i tak przeszłaś już przez zbyt wiele. 

Czy oni trzymają się za ręce na pokaz? Czy całują się na pokaz? 

Moje emocje szalały. Nie wiedziałam co mam czuć, myśleć.

- Thalia, jesteś jedyną dziewczyną która mnie obchodzi, właściwie to jedyną osobą. Proszę, nie myśl już o tym. - powiedział, złączając nasze czoła. 

Odsunęłam się i szybko poszłam w kierunku drzwi do rezydencji. Uwierzyłam mu, ale nie wiedziałam czy dobrze robię bo wcześniej mnie okłamał. To bolało że Kaylee dotrzymywała mu towarzystwa kiedy mnie nie było. 

Harry otworzył drzwi.

Gdy weszłam do środka od razu poczułam znajomy zapach, przez który poczułam się trochę lepiej. 

Harry przyciągnął mnie do siebie i potarł swoimi dłońmi moje ramiona, próbując wytworzyć ciepło.

Nie mogłam sobie wyobrazić tego że on mógł być tutaj z Kaylee, sam na sam.

Zaczęłam wyobrażać sobie jak oglądali telewizję śmiejąc się, jak całowali się przy kominku. Te wszystkie rzeczy których nie robiliśmy z Harry'm bo byliśmy zbyt zajęci zastanawianiem się nad uczuciami którymi siebie darzyliśmy. Poczucie zazdrości przejęło nade mną władzę.

- Jesteś słaby. - powiedziałam.

- Co? - odwrócił się do mnie, jego oczy były ciemniejsze niż ostatnio. - Co to znaczy że jestem słaby?

- Dlaczego nie walczysz o to co chcesz? Dlaczego nie możesz być z osobą z którą chcesz być? Jesteśmy w takiej sytuacji bo boisz się stanąć na własnych nogach! - nie chciałam go winić o to wszystko, ale musiałam wyrzucić z siebie te wszystkie emocje.

- Więc teraz to moja wina?

- Sam tak mówiłeś. - powiedziałam. zwykle się tak nie zachowywałam.

- Więc co chcesz żeby zrobił? Mam zmylić wszystkich i uciec? Mam zacząć wszystko od nowa? - jego głos stawał się coraz głośniejszy. - Życie nas obojgu jest popieprzone ale nie możemy od niego uciec. Może tak można ale to jest zbyt trudne! - jego klatka piersiowa gwałtownie się unosiła. 

Głos Harry'ego zniknął, coś zasłoniło moją wizję. Poczułam nagle uczucie w żołądku a kolana niemal ugięły się pode mną. Musiałam się położyć. Teraz. Harry coś powiedział i próbował mnie chwycić ale odepchnęłam go.

- Zostaw mnie w spokoju. - powiedziałam. Położył ręce na brzuchu i poszłam schodami na górę, starając się utrzymać oczy otwarte. 

Poczułam się lepiej gdy dostałam się do mojego pokoju. 

Mój pokój.

Łóżko było pościelone, tak jak wtedy gdy tu mieszkałam. 

Opadając na łóżko, pomyślałam o pani Briffen. Zauważyłam że jej nie było, ale przecież ona zawsze wyjeżdżała w weekendy. Czy był już weekend? Nie mogłam być pewna.

Moja głowa opadła na poduszki i od razu zasnęłam. 

Moje oczy otwarły się na dźwięk otwierających się drzwi.

Przypomniałam sobie swój poprzedni koszmar. Teraz już nie wiedziałam czy to dzieje się naprawdę, czy to tylko sen. Drzwi zamknęły się. Przez ciemność panującą w pokoju widziałam tylko ciemną postać. Byłam za to wdzięczna.

Zdałam sobie sprawę że to nie był sen, kiedy poczułam ciepły oddech na mojej skórze. Harry pocałował tył mojej głowy i objął mnie ramieniem. Moje nerwy natychmiast złagodniały. W końcu czułam się bezpiecznie. Lekko podniosłam się i poczekałam aż położy się na plecach.

Harry z jakiegoś powodu był spocony. Rozpięłam kilka guzików jego koszuli po czym, zamykając oczy, położyłam głowę na jego klatce piersiowej wsłuchując się w bicie jego serca. Przyciągnął mnie bliżej siebie, jego obojczyk naciskał na mój policzek. Harry przechylił głowę i musnął ustami moje czoło. 

Były spierzchnięte i ciepłe.... drżały. 

- Przepraszam. - jego oddech był nierówny. 

Musiało być coś jeszcze o czym mi nie powiedział.

_____________________________________________________________________________

_______________________________________________________________________

Hej kochani :)

No i jest kolejny rozdział. ( bałam się że nie dam rady go przetłumaczyć bo okropnie się czuję)

Oj Harry, wpadłeś z tym butem xD

No i co do jego zachowania, myślę że jest taki zdenerwowany dlatego że wie że Lia jest w ciąży

ale wiecie... to tylko moje przemyślenia.

A wy co myślicie?

jeśli macie jakieś pytania: http://ask.fm/soirishlove

hashtag: #BabyDollPL

Co powiecie na kolejne wyzwanie? 

Jeśli pobijecie rekord (72 komentarze) to w sobotę wstawię 2 rozdziały :)

Więc do dzieła ludzie :)

xx